OKTOBER REIS 2010 naar ORENBURG van 5 – 20 OKTOBER
Vanuit Orenburg eerst de hartelijke groeten.
Dit keer van 4 personen.
Dit keer ben ik (Dieuwertje) samen met Netty Dankloff uit Hapert, Gotthard Christoph
aus Lieske (Kamenz, kreis Dresden) und Gottfried Henke, aus Blankenhain
te Thuringen.
We hebben de beschikking over een lege flat, waar we als het ware in kamperen.
Vandaar uit gaan we naar het Diaconaal Centrum en de Lutherse kerk.
We hebben het goed samen. En het is tot op vandaag, zondagavond, prachtig weer.
Men zegt dat morgen de sneeuw gaat vallen. (is niet gebeurd…)
We zijn erg benieuwd, en kunnen het ons nu niet voorstellen.
Wat hebben we binnen korte tijd al veel beleefd.
We hoorden prachtig nieuws uit het Centrum voor kinderen met een beperking: “de Aanraking” .
Uit heel veel projecten *ruim 400 mededingers* heeft het Centrum een 1e presidentiële prijs gewonnen op het gebied van sport, en bewegingsonderricht.
Een prijs van Medwedev ong. 12.500 Euro;
Daarvoor kunnen materialen in de bewegingsruimte gekocht worden, en docenten gedurende
enige tijd aangesteld worden.
Er zijn dit jaar weer veel nieuwe leerlingen in het Centrum. Dat vreet energie.
Maar er is ook gebleken dat van het aantal leerlingen ongeveer 50% na enkele jaren toch in het reguliere onderwijs terecht komt.
En alleen doordat er zo'n goede expertise aan het begin is, en men veel therapieën in
huis heeft, worden problemen hoewel na een langere oefening dan bij een gebruikelijke scholing, uiteindelijk toch omgezet in mogelijkheden.
Iedere woensdag worden er 6 kinderen getest. Maar dat is minimaal bij wat er aan kinderen wordt aangeboden.
Er komt echt een hele omslag in het denken van de Russische mensen wat betreft kinderen met lichamelijk en/of verstandelijke beperking.
We zijn zaterdag naar Majak gegaan.
Met het prachtigste weer van de wereld reden we door het steppe gebied,
zagen nog kilometerlange brandplekken langs de rand, waar men nu brandgangen in aan het graven was.
Aangekomen op “ons stukje grond” zagen we onze verbazing dat de
aarde op onze grond weggeschoven was en zagen we een enorm gat.
Niets meer te zien van eerder geplante bomen en struiken. Alles onderste boven!
(Dat noemt men russisch bouwen; niet het zand op het precieze stuk bouw oppervlak uitgraven, maar de hele plek wegschuiven. )
De machine was nog bezig, en had al een paar keer pech gehad.
Daarom was het ook nog niet klaar.
We konden op de plek niets anders dan: genieten. We zagen de machine aan het werk, en daarna weer gerepareerd worden. (lassen) Ondertussen kwamen er ook mensen uit het dorp enkele gereedschappen laten lassen.
We bekeken de omgeving nog eens goed en meteen werd er ook een prachtig vuur
gemaakt, en de stukken kip gingen aan het spit. Dat moest boven de hete as en duurde dus weer even. Wij er pratend en genietend om heen staande, maakte dat ook wij lekker roken.
De kip smaakte lekker. (’t was maar goed dat het zaterdag was, anders had niet iedereen vlees gegeten, hoe heerlijk het ook was.)
Er hebben enkelen boodschappen gedaan, het gebied is nog eens verder verkend, we hebben MIKADO gespeeld, en genoten.
Ik ben benieuwd hoe ze dat fundament nu gaan storten. En wanneer..
Vandaag (zondag) ben ik naar de kerk gegaan. Omdat Gottfried er ook was, vroeg ik hem om mee voor te gaan (hetgeen hij ook graag wilde) en zo hebben we met elkaar samen de dienst vorm gegeven.
Een ouderling uit Orenburg, (Valentina Hein) Gottfried Henke en ik, en Netty die de preek die ik gehouden heb heeft vertolkt. Het was een dienst waarover we een heel goed gevoel hadden.
Volgende week is de predikante nog niet terug en zullen we waarschijnlijk weer deze samenwerking zoeken.
We hebben vanmiddag een monument in een bos bezocht waar vanwege de Stalinterreur veel mensen doodgeschoten waren. Allemaal eenvoudige persoonlijke monumenten nu.
Sommigen zijn achteraf gerehabiliteerd. Maar veel families wachten nog op de rehabilitatie van hun geliefde overledenen. Het was indrukwekkend.
Bijzonder is het om te merken hoe makkelijk we contact maken met de mensen. Ze zijn wel heel open. Door de vragen die we stellen horen we veel over de omgeving.
Al met al: tot op heden een heerlijke belevenis, met komende week nog veel diverse activiteiten.
Ik zal eens zien wanneer ik weer tot schrijven kom. Maar bij deze dus de hartelijke groeten van Dieuwertje, die nu naar bed gaat, terwijl het in Nederland ongeveer 6 uur.
Maar: ik ben moe.

Het is nu maandag en weer koud maar prachtig weer!

Sedert maandagmorgen is er hier in Orenburg al weer heel veel gebeurd.
We waren 's morgens vroeg naar het Centrum gegaan, en hebben diverse klassen en kinderen "bekeken" en gezien aan degenen die we kenden dat er soms wonderbaarlijke vooruitgang was geboekt, dat heeft Netty heel duidelijk gezien bij de dove jongen, die op haar wachtte.
Om 11 uur kwamen Natasja en Alexej (de directrice en de adjunct) naar me toe met een ernstige en dringende mededeling, ik dacht dat mijn moeder overleden zou zijn...
Maar er bleek een vrouw uit de Lutherse gemeente te zijn overleden, die Netty en ik kenden, en van mijn leeftijd was.
We waren bij deze vrouw het vorige jaar op bezoek geweest, dus we kenden haar familie en omstandigheden een beetje.
Er werd gevraagd of ik woensdag de begrafenis zou kunnen leiden, omdat de predikante nog in Duitsland was. (we hadden hier tevoren over gesproken, daardoor zou ze een week aan haar retraite kunnen plakken, en ik had toen ja gezegd)
Nu het nodig bleek te zijn, was het allemaal wel even anders, maar Netty als tolk en ik als voorganger hebben ons samen voorbereid en zo was er woensdagmorgen een begrafenis waar we terdege aan gewerkt hadden.
Het was allemaal heel bijzonder, en over deze begrafenis kunnen we uitgebreid vertellen, maar dat zullen we hier nog niet doen.
Alleen het meest opmerkelijke: na de kerkdienst waarin de overledene in een kist met deksel
er op lag, (niet toegeschroefd) gingen we naar het huis van Olga, en werd ze daar buiten voor het portiek van de flat zichtbaar geplaatst, (kist open) en kwam de hele buurt afscheid nemen, en troost geven aan de familie. (zeker een half uur).
Uit alle portieken kwamen mensen met bloemen.
Toen het half uur om was werd ze in open kist weer naar de auto (gewoon busje) gedragen, terwijl er allemaal losse bloemen op de straat van haar huis naar de auto werden gestrooid, waar ze overheen werd gedragen. (de buren hadden dus geen krans of bloemstuk gekocht maar waren met bossen bloemen gekomen. Daar in Rusland, een heel kapitaal waard)
Daarna naar het kerkhof met heel veel mensen in een autobus achter het busje
en enkele auto's aan.... We zullen nog wel eens verder vertellen en laten zien.

Deze woensdagavond gingen we ook nog naar een voorstelling in de schouwburg. (voorstellingen beginnen om half 7)
Het was een komedie met de titel: Ontmoeting in de Voorstad.
Heel veel jonge spelers deden er aan mee.
Tijdens het stuk voor de pauze hadden we het niet goed door en we vielen van vermoeidheid in slaap. Maar na uitleg in de pauze door een Duits sprekende vrouw, werd het na de pauze interessant. En hebben we er echt van genoten.

Thuis volgde er nog een heerlijk "Avondmaal" en we hadden genoeg gespreksstof over die dag. Want we hadden alles samen bijgewoond.

Oh ja, diezelfde dag hadden we ook nog in het VVV een afspraak gemaakt om devolgende donderdag een bezoek aan de synagoge te brengen.
Telkens zijn we verrast over de bereidwilligheid, de vriendelijkheid, en de tegemoetkomendheid van de mensen in Orenburg.

Zo togen we vandaag donderdag al weer vroeg op pad naar de Synagoge.
Bij Netty viel het kruisje op, en een oude joodse vrouw deed daarna haar jasje open en haalde onder haar trui de Davidsster te voorschijn en wilde beslist met haar Davidsster op de foto. Dat was een ontroerend moment.
En toen om 10 uur kwamen er oude mannen om te "lernen" en daar mochten
alleen de mannen bij zijn, wij (Netty en ik) moesten naar de kant van de vrouwen, en
kregen onderricht. Zo las zij hebreeuws met Russische letters, en keek ze gek op toen ik hebreeuws kon lezen met Hebreeuwse letters. (zijn we niet verder op in gegaan)

Omdat we zo dicht bij de Katholieke kerk waren en Gottfried deze nog niet gezien had, gingen we ook nog maar even op bezoek in deze kerk.
Daar trof ik zuster Maria, die ik afgelopen zomer ook ontmoet had, doordat zemet haar kinderen naar het zomerkamp kwam.
Ook hadden we daar van de zomer de Taizéviering mee gehouden. Gottfried heeft ondertussen de prachtige eenvoudig witte kruisweg gezien en gefotografeerd.

Diezelfde morgen: om 11 uur…..In de taxi naar School 61.
Een overweldigende ontvangst op de school waar alle kinderen vanaf de tweede klas Duits leren.
Er werden gedichten voorgedragen en liederen gezongen.
We hebben vragen beantwoord en vooral geprobeerd om de angst om Duits te spreken weg te halen. De jongeren waren als vliegen op de stroop.
We zijn van alle kanten gefotografeerd.
's Middags na een “school-maal” nog een gesprek met de leraressen Duits
vanuit de regio. Dit was vooral voor Gottfried van belang, omdat hij te maken heeft met Russisch-Duitse mensen die naar Duitsland zijn teruggekeerd, en nu echt ontheemd zijn.
Hij wil hulp bieden en probeert een project op te starten, waar deze mensen, de leraressen en ook het Diaconale Centrum en Majak bij betrokken zijn.

Na deze geweldige ervaringen.... nog even het laatste nieuws: het fundament staat er helaas nog niet, ze zijn bezig de lijnen uit te zetten, hebben Gotthard en Gottfried ons gemeld, die deze vrijdag maar even met de taxi zijn wezen kijken.

Nu nog de hartelijke groeten..... morgen naar het Centrum, waar de
Duitssprekende mevrouw die we in de Schouwburg hebben ontmoet, morgen naar
toe wil komen. We zijn benieuwd, want we zijn hier natuurlijk ook echt
voor de PR!

Voor jullie allemaal het beste. Da Swiedanja. Het wordt hier echt kouder. Het vriest ’s nachts.

Hier weer een bericht uit Orenburg.
We hebben gisteren (zaterdag) een rustige dag gehad, dwz dat Dieuwertje haar gewiste foto's weer terug heeft, en er zelfs enkele afgedrukt, en de rest op een stick gezet heeft.
Er boodschappen zijn gedaan op de rinok door Gottfried en Netty,
we 's avonds om 5 uur vanuit het internet-café op bezoek zijn gegaan bij de directrice van het Diaconale Centrum met zijn vieren; haar man en zoon waren er ook. (Ruslan en Valerie)
We zagen een filmpje over de cadettenopleiding van 14 - 18 jarigen in Jekaterina burg. Afschuwelijk. Haar zoon had die opleiding gedaan, (wens van ex-man).
Gedrilde kinderen en op de oorlog voorbereid.
We hadden samen een heel fijne avond met typisch Russische gerechten.
Men gebruikt hier geen half-fabrikaten maar doet alles zelf. Dat vertellen ze ook heel trots.
(en dan denk ik aan wat ik allemaal gebruik, veel is al een beetje voorbereid)

Oh ja, vrijdagavond hadden we de gebedskring we waren met 8 personen.
Wat was het een goede bijeenkomst.
Weer was het opvallend hoe open de mensen in Orenburg zijn.
Ook op straat maak je zo contact, en in de winkel, en in de bus ....

Oh ja, de vrouw die we woensdagavond in het Dramtheater ontmoet hadden is afgelopen vrijdag ook echt in het Diaconale Centrum geweest en heeft meteen voor de gebedskring de papieren (orde van dienst) in orde gemaakt, (samen met Netty,) maar ze heeft bovenal een bijzondere ervaring in het Centrum opgedaan.
Ze was geheel onder de indruk, en had nog nooit zoiets gezien, en hoewel ze er om de hoek woont, had ze er geen idee van wat zich in dat gebouw afspeelde. Ze had afgelopen zomer ook Maarten, Huug, Paul en mij op het bankje in het gras zien zitten…. Er was iets aan de hand ….(Irene Tsjoedowa)
Ze gaat er zelfs over nadenken wat ze in dit geheel kan betekenen.

Gottfried kan in onze gezamenlijke maaltijden de indrukwekkendste verhalen
vertellen. Hij houdt net als ik (Dieuwertje) van zingen, maar hij kent ook alle bijbelteksten...

We zijn net weer naar de kerk geweest.
We hadden weer een taxi genomen, voor 5 Euro. Het was een goede dienst.
De familie van de overleden vrouw was ook in de kerk, ze werd in deze dienst herdacht, en na afloop was heel de gemeenschap uitgenodigd voor een herdenkingsmaal, met de foto van de overledene op de achtergrond. In Moskou zouden ze er een glaasje wodka bijgezet hebben.

Aanstaande dinsdag is er weer een gedachtenis maal, dit hoorde eigenlijk op a.s. woensdag, maar omdat wij dan in het vliegtuig zitten, is het naar dinsdag verplaatst. Ze stellen het heel erg op prijs als Netty en ik daar bij aanwezig kunnen zijn.

Kortom: we zijn hier nog lang niet klaar en nu vandaag op zondag heeft iedereen
gevraagd of we terug komen.
Nog wat: We hebben naar het kerkkoor geluisterd: fantastisch! Wat ze in anderhalf jaar bereikt hebben. Ze hebben ook een geweldig goede dirigente. (Nina).
Netty heeft om kopieën gevraagd van de muziek.Er zat zulke mooie muziek bij.
Tenslotte: morgen gaan we naar Majakskoje om te kijken of het fundament er
daadwerkelijk ligt, en we nemen de stenen met de namen mee, om in te gieten.

Lieve mensen, dit was het voor vandaag. Het is weer schitterend weer, en gaan nog even bij (kleine) Lenin in het park zitten.

Da swiedania, Netty en Dieuwertje

Nu thuisgekomen iets over de laatste dagen:

Maandag zijn we inderdaad weer naar Majakskoje gegaan. We waren er binnen het uur.
En toen we daar op de bouwplaats aankwamen:….. waren we ontroerd over wat we zagen.
In de grond was men bezig de goten te graven en uit te meten, er betonijzer vlechtwerkmatten neer te leggen, op sommige plekken lag er al cement onder…. We zagen het duidelijk: het was begonnen.
4 jonge mannen waren bezig met het fundament en oudere man hield van bovenaf alles met een kijker in het vizier.
We hoorden dat de bouwondernemer vier werkloze jonge mannen op het project had aangenomen, die in het dorp woonden.
De oudere man, die het bouwproject leidde (Nikolai Andrejewitz) vertelde dat hij gepensioneerd was, zelf een oudere gehandicapte zoon had, die nooit enige scholing had kunnen ontvangen, (hij kende ook de ‘inrichtingen’ ) en hij zag het als een opdracht in zijn leven van Godswege, om dit huis er te laten komen, en er aan mee te werken, om zodoende dit wonder hier tot stand te laten komen, en aan andere kinderen te geven wat zijn eigen kind nooit ontvangen had. Hij had in Joego – Slavië gewoond en was nu weer terug gekomen omdat de democratie verbeterd was.

De opzichter over het geheel, de uitvoerend directeur namens de Russische stichting Majak,
Valerie, is ook een man die een ongeluk heeft gehad. Hij kan niet meer voltijds werken, en heeft dit werk eerder gedaan. De Raiffeissen bank betaalt voor deze directeur alle onkosten en hij krijgt er nog een kleine vergoeding voor. Hij komt dus ook niet ten laste van Majak.

Er is in Majakskoje nog een bouwwerk gestart. Er wordt een nieuwe kerk gebouwd.
Diezelfde bouwondernemer bouwt ook met deze mannen de kerk.
(3 paden verderop), in het dorp. Voor de kerk komt veel gemakkelijker geld op tafel. Dat is een project dat heel makkelijk door banken en maatschappijen ondersteund wordt.

Maar men vindt het in het dorp geweldig dat er zoveel nu tegelijkertijd gebeurt. En doordat het van het dorp zelf wordt, verwacht men, (en ook wij) dat er echt iets goeds gaat ontstaan.

De jongeren van het Diaconale Centrum zijn 2 dagen nadat wij er zijn geweest, ook naar Majakskoje geweest en hebben “geholpen” met het bouwen aan het fundament van hun eigen huis. Een geweldig gezicht.

Lieve mensen, we zijn weer veilig thuis na dit alles, en met de dromen in het hoofd, de liefde in het hart, en goede voornemens, gaan we nu verder, gedragen door gebeden van velen en levend vanuit de verwachting dat MAJAK iets GOEDS zal gaan worden.